ซิมเกง

ปรัชญาปารมิตาหฤทัยสูตร (ซิมเก็ง)
กวน จื่อ ไจ๋ ผ่อ สัก * เห่ง ชิม ปัวะ เยียก ปอ หล่อ มิก ตอ ซี้ * เจี่ย กี่ โหงว อุ่ง ไก่ คง * โต่ว เจ็ก เฉียก โค่ว แอะ * เส หลี่ จื้อ * เส็ก ปุก อี่ คง * คง ปุก อี่ เส็ก * เส็ก เจียก สี่ คง * คง เจียก สี่ เส็ก * สิ่ว เสีย เห่ง เส็ก * เอี่ย หก อยู่ สี * เส หลี่ จื้อ * สี่ จู หวบ คง เสี่ยง * ปุก แซ ปุก มิก * ปุก โกว ปุก เจ็ง * ปุก เจ็ง ปุก เกี้ยม * สี่ กู คง ตัง บ่อ เส็ก * บ่อ สิ่ว เสีย เห่ง เสก * บ่อ งั่ง ยื่อ ผี จิ๊ ซิง อี่ * บ่อ เส็ก เซีย เฮียง บี่ ฉก หวบ * บ่อ งั่ง ไก่ * ไหน จี่ บ่อ อี่ เส็ก ไก่ * บ่อ บ่อ เม้ง * เอีย บ่อ บ่อ เม้ง จิ่ง * ไหน จี่ บ่อ เหลา ซี่ * เอี่ย บ่อ เหลา ซี่ จิ่ง * บ่อ โค่ว จิบ มิก เต๋า * บ่อ ตี่ เอี่ย บ่อ ติก * อี บ่อ สอ เต็ก กู * ผู้ ที สัก ตอ * อี ปัวะ เยียก ปอ หล่อ มิก ตอ กู * ซิม บ่อ คั่ว ไหง * บ่อ คั่ว ไหง กู * บ่อ อู่ คง ปู่ * เอี๋ยง ลี่ เตียง เต้า หมั่ง เสีย * กิว เก้ง นิบ พ้วง * ซำ สี่ จู ฮุก * อี ปัวะ เยียก ปอ ลอ มิก ตอ กู * เต็ก ออ เน่า ตอ ลอ ซำ เมี่ยว ซำ ผู่ ที * กู ไจ ปัว เยียก ปอ ลอ มิก ตอ * สี่ ไต่ สิ่ง จิ่ว * สี่ ไต่ เม้งจิ่ว * สี่ บ่อ เสียง จิ่ว * สี่ บ่อ เต๋ง เต๋ง จิ่ว * เหล็ง ตื๊อ เจ็ก เฉียก โค่ว * จิง สิก ปุก ฮือ * กู ส่วย ปัว เยียก ปอ ลอ มิก ต่อ จิ่ว * เจียก ส่วย จิ่ว เยียก * กิด ตี กิด ตี * ปอ ลอ กิด ตี * ปอ ลอ เจ็ง กิต ตี * ผู่ ที สัก ผ่อ ฮอ *

คาถาขอบารมีเจ้าแม่กวนอิม

คาถาขอบารมีเจ้าแม่กวนอิม คาถาขอบารมีเจ้าแม่กวนอิม นะโม พุทธองค์บารมี นะโม บุญญฤทธิ์บารมี นะโมศักดิ์สิทธิ์บารมี ขอบารมีพระแก่กวนอิม อะวะโลกิเตศวร มหาฑดธิสัตว์แห่งทะเลใต้ ขอจงประทานบารมี ขอจงประทานบารมี ขอบารมีจงเวียนมา ขอบารมีจงเวียนมา ขอบารมีจงเวียนมา สู่ข้าพเจ้าด้วยเทอญ

กวนอิมผ่อสัก อุดโจ้ว: บทสวดบูชาเทพเซียน

กวนอิมผ่อสัก อุดโจ้ว: บทสวดบูชาเทพเซียน

บทสวดบูชาเทพเซียน

นำโมเกกลกซือไกอานีทอฮุ้ด
นำโมออนีทอฮุด
นำโมปึงซือเสกเกี้ยมานีฮุด
นำโมฮอลาตันนอตอลาเยเย ปอเยปอลอมิกตอ
นำโมเอี้ยซือเย้าซือฮุด
นำโมตี่จั้งอ้วงผ่อสักมอฮอสัก
นำโมโผ่วเฮี้ยงผ่อสักมอฮอสัก
นำโมบุ่งซูหลี่ผ่อสักมอฮอสัก
นำโมโฉ่ยส่วยเอี้ยฮั้งไห้ยี้กงก้วนอิมผู่สัก
นำโมไท้ส่วยเอี้ยจู้เจี้ยนฮุ้กผ่อสัก

ปัญหาการบริโภคเนื้อสัตว์

ปัญหาการบริโภคเนื้อสัตว์


เรื่องนี้ ตรัสสนทนากับหมอชีวกโกมารภัจจ์ แพทย์ประจำพระองค์พระเจ้าพิมพิสาร ราชาแห่งแคว้นมคธ ซึ่งได้ปวารณาตัวเป็นแพทย์สำหรับพระพุทธองค์และภิกษุสงฆ์ด้วย

วันหนึ่ง พระพุทธองค์ประทับอยู่ที่สวนมะม่วงของหมอชีวก เจ้าของสวนเข้าไปเฝ้าทูลว่า คนทั้งหลายพูดกันว่าพระพุทธองค์เสวยเนื้อสัตว์ที่คนฆ่าเจาะจงมาถวาย ทรงรู้อยู่ก็เสวย ข้อนี้จริงหรือไม่

ตรัสตอบว่า ไม่จริง และทรงอธิบายว่า ทรงห้ามภิกษุฉันเนื้อสัตว์ที่ประกอบด้วยองค์ 3 คือ เนื้อที่ได้เห็นได้ยินได้ฟัง หรือรังเกียจสงสัยว่าเขาฆ่ามาเพื่อตน ถ้าไม่ประกอบด้วยองค์ 3 นี้ก็ฉันได้ พระองค์ก็ทรงถือเงื่อนไข 3 ประการนี้ด้วยเหมือนกัน

ทรงแสดงเพิ่มเติมว่า ภิกษุสาวกของพระองค์อาศัยอยู่ในบ้านหรือนิคมใด มีจิตประกอบด้วยเมตตา กรุณา มุทิตา และอุเบกขา แผ่ไปทุกทิศ ไม่คิดเบียดเบียนใครหรือสัตว์ใด ๆ เลย เมื่อมีผู้มานิมนต์ไปฉันก็ไม่ได้คิดว่าขอให้เขาถวายบิณฑบาตอันประณีตแก่ตน หรือถวายอีกในวันต่อไป เธอไม่กำหนัดในอาหาร ไม่ติดพัน พิจารณาเห็นโทษอยู่เสมอ มีปัญญาในการถอนตนออก เมื่อเป็นเช่นนี้เธอจะคิดเบียดเบียนตนหรือผู้อื่นได้อย่างไร เธอชื่อว่าฉันอาหารอันไม่มีโทษมิใช่หรือ

หมอชีวกทูลรับว่าเป็นอย่างนั้นจริง และทูลว่าเคยได้ยินได้ฟังมาว่า พรหมอยู่ด้วยอุเบกขา เขาไม่เคยเห็นพรหม แต่เห็นพระผู้มีพระภาคทรงอยู่ด้วยอุเบกขา เพราะฉะนั้น พระผู้มีพระภาคจึงทรงเป็นพรหมที่เห็นได้

พระศาสดาตรัสว่า ราคะ โทสะ โมหะ อันเป็นเหตุให้เบียดเบียนกัน พระองค์ทรงละได้ขาดแล้ว ถ้าหมายเอาอย่างนี้(ว่าเป็นพรหม) ก็ทรงอนุญาตให้กล่าวเช่นนั้นได้ ทรงอยู่ด้วยอุเบกขาได้ด้วยเหตุนี้

ทรงแสดงน้ำพระทัยอันซื่อตรงของพระองค์ให้หมอชีวกทราบว่า ทรงเห็นว่าผู้ใดฆ่าสัตว์เจาะจงมาถวายพระองค์หรือสาวกของพระองค์ ผู้นั้นย่อมได้รับบาปเป็นอันมาก 5 ระยะด้วยกัน คือ

1. ตอนที่พูดว่าให้นำสัตว์นั้น ๆ มาฆ่า

2. เมื่อสัตว์นั้น ๆ ถูกเขาผูกคอลากมา มันต้องประสบทุกขเวทนา

3. เมื่อใช้ให้เขาฆ่า

4. เมื่อสัตว์นั้นกำลังถูกฆ่าย่อมได้รับทุกขเวทนาแสนสาหัส

5. เมื่อผู้นั้นให้ตถาคตหรือสาวกของตถาคตบริโภคเนื้ออันไม่สมควร

หมอชีวกทูลสรรเสริญข้อชี้แจงของพระพุทธองค์ หายข้องใจสงสัยในเรื่องการเสวยเนื้อสัตว์ของพระพุทธองค์.



พระไตรปิฎก สำหรับเยาวชน เล่ม 6 (ชีวกสูตร เล่ม 13 ข้อ 56-61)

(พระไตรปิฎก, สุตตันตปิฎก, เล่มที่ 13 มัชฌิมนิกาย – ชีวกสูตร)

ไต่ปุยจิ่ว

มหากรุณาธารณีสูตร

คำอ่าน
นำ มอ ฮอ ลา ตัน นอ ตอ ลา เย เย . นำ มอ ออ ลี เย . พอ ลู กิด ตี ชอ ปอ ลา เย . ผู่ ที สัก ตอ พอ เย . มอ ฮอ สัก ตอ พอ เย . มอ ฮอ เกีย ลู นี เกีย เย . งัน . สัก พัน ลา ฟา อี . ซู ตัน นอ ตัน แซ . นำ มอ เสิด กิด สี ตอ อี มง ออ ลี เย . พอ ลู กิด ตี สิด ฟู ลา เลง ทอ พอ . นำ มอ นอ ลา กิน ชี . ซี ลี มอ ฮอ พัน ตอ ซา เม . สัก พอ ออ ทา เตา ซี พง . ออ ซี ยิน . สัก พอ สัก ตอ นอ มอ พอ สัก ตอ . นอ มอ พอ เค . มอ ฟา ทา เตา . ตัน จี ทอ . งัน ออ พอ ลู ซี . ลู เกีย ตี . เกีย ลอ ตี . อี ซี ลี . มอ ฮอ ผู่ ที สัก ตอ . สัก พอ สัก พอ . มอ ลา มอ ลา . มอ ซี มอ ซี ลี ทอ ยิน . กี ลู กี ลู กิด มง . ตู ลู ตู ลู ฟา เซ เย ตี . มอ ฮอ ฟา เซ เย ตี . ทอ ลา ทอ ลา . ตี ลี นี . สิก ฟู ลา เย . เจ ลา เจ ลา . มอ มอ ฟา มอ ลา . มก ตี ลี . อี ซี อี ซี . สิด นอ สิด นอ . ออ ลา เซียง ฟู ลา เซ ลี . ฟา ซอ ฟา เซียง . ฟู ลา เซ เย . ฟู ลู ฟู ลู มอ ลา . ฟู ลู ฟู ลู ซี ลี . ซอ ลา ซอ ลา . เสิด ลี เสิด ลี . ซู ลู ซู ลู . ผู่ ที เย ผู่ ที เย . ผู่ ทอ เย ผู่ ทอ เย . มี ตี ลี เย . นอ ลา กิน ชี . ตี ลี สิด นี นอ . พอ เย มอ นอ . ซอ พอ ฮอ . เสิด ทอ เย . ซอ พอ ฮอ . มอ ฮอ เสิด ทอ เย . ซอ พอ ฮอ . เสิด ทอ ยี อี . สิด พัน ลา เย . ซอ พอ ฮอ . นอ ลา กิน ชี . ซอ พอ ฮอ . มอ ลา นอ ลา . ซอ พอ ฮอ . เสิด ลา เจง ออ หมก เค เย . ซอ พอ ฮอ . ซอ พอ มอ ฮอ ออ เสิด ทอ เย . ซอ พอ ฮอ . เจ กิด ลา ออ เสิด ทอ เย . ซอ พอ ฮอ . ปอ ทอ มอ กิด เสิด ทอ เย . ซอ พอ ฮอ . นอ ลา กิน ชี พัน เค ลา เย . ซอ พอ ฮอ . มอ พอ ลี เซง กิด ลา เย . ซอ พอ ฮอ . นำ มอ ฮอ ลา ตัน นอ ตอ ลา เย เย . นำ มอ ออ ลี เย . พอ ลู กิด ตี . ชอ พัน ลา เย . ซอ พอ ฮอ . งัน . เสิด ติน ตู . มัน ตอ ลา . ปัด ทอ เย . ซอ พอ ฮอ .

ใจความเป็นภาษาไทย

ขอนอบน้อมนมัสการแด่องค์พระอริยะ ผู้ห่างไกลจากบาปอกุศล
วัตถุประสงค์แห่งบทนี้... พระโพธิสัตว์ทรงสั่งสอนชาวโลก
ให้ปฏิบัติทางจิตเป็นมูลฐาน พระสัทธรรมทั้งหลายล้วนกำเนิดมาแต่จิต
เหตุนี้ผู้ปฏิบัติจะต้องมีความชัดแจ้งแห่งจิต
และมองเห็นสภาวะแห่งตน จึงจะสามารถบรรลุพระสัมมาสัมโพธิญาณ
เมื่อไม่แจ้งชัดในจิตก็ไม่สามารถเห็นสภาวะแห่งตน
หากแต่จิตมีความมั่นคง ก็สามารถเดินทางสู่พระนฤพานได้

ขอนอบน้อมคารวะแด่องค์พระอวโลกิเตศวรโพธิสัตว์ (เจ้าแม่กวนอิม)
ผู้เพ่งเสียงแห่งสรรพสัตว์ผู้ยาก
พระโพธิสัตว์ผู้สงสารชีวิตแห่งสรรพสัตว์ผู้ตกอยู่ในกองทุกข์
เขาเหล่านั้นล้วนมีความทุกข์อันเกิดจากการหลงลืมสภาวะเดิมของตน
จำต้องเวียนว่ายอยู่ในสังสารวัฏ พระองค์พิจารณาตามนี้
จึงเกิดเมตตาจิตที่จะโปรดสัตว์

ขอนอบน้อมคารวะต่อผู้ให้ความตรัสรู้แก่ทุกชีวิต
...หากตั้งใจในธรรม นอบน้อมต่อความแจ้งในสภาวะเดิม
ก็จะถึงความหลุดพ้น...
เมื่อน้อมคารวะผู้กล้าหาญก็มีโอกาสที่จะหลุดพ้น
มวลสรรพสัตว์ในโลกอันไพศาล ถ้ารู้สึกตัวแล้วลงมือปฏิบัติ
ล้วนถึงความหลุดพ้นได้
ขอนอบน้อมคารวะต่อผู้มีมหากรุณาจิต

... พระโพธิสัตว์เป็นผู้มีความเมตตากรุณาไม่มีประมาณ
นำสัทธรรมอันเป็นความดับสูญโดยแท้จริง
ปลุกให้มนุษย์ฟื้นคืนสภาวะเดิมที่มีอยู่ เข้าถึงสัทธรรมอันบริสุทธิ์
องค์อริยะผู้อิสระ ผู้มีกายใจอันบริสุทธิ์สะอาด
...กาย ใจ จะบริสุทธิ์ได้ ต้องตั้งอยู่ในสัจธรรม ปฏิบัติตนอยู่ในศีล
การปฏิบัติธรรมต้องถือความสัจเป็นพื้นฐาน
ใช้ความเพียรเป็นเครื่องมือเพื่อบรรลุสู่อริยสัจ

...หากการปฏิบัติธรรมไม่ประกอบด้วยความสัจ
ก็จะไม่พบหนทางสู่ความสำเร็จ
เนื่องจากความสัจนั้นเป็นธรรมที่ปราศจากการหลอกลวง
จิตจึงรวมเป็นหนึ่งได้
เมื่อมีความสัจ ก็จะมีความเข้าใจ
เมื่อเข้าใจก็จะมองเห็นความปลอดโปร่ง
เมื่อปลอดโปร่งก็จะเกิดความเปลี่ยนแปลง
และกลับกลายไปในทิศทางที่ดีขึ้น

...ผู้ที่จะนอบน้อมเข้าถึงองค์อริยะ จำต้องปฏิบัติธรรมโดยมานะพากเพียร
มีจิตใจมั่นคงเป็นหนึ่ง จะกระทำโดยเร่งรีบไม่ได้
ต้องทำใจให้ว่างเข้าถึงองค์แห่งพระธรรมคัมภีร์
หมั่นในการปฏิบัติตามหลักธรรม มีความคิดดำริมั่นที่จะก้าวข้ามห้วงแห่งโอฆะ (โอฆะ = การเวียนว่ายตายเกิดในโลกนี้ )
คิดจะกระทำประโยชน์แก่สรรพชีวิต

...ผู้ปฏิบัติต้องจงใจมุ่งไปข้างหน้า ฝึกฝนให้กายและจิตรวมเป็นหนึ่ง (เอกัคคตา) เพื่อให้สำเร็จในมรรคผล

..ด้วยความเมตตากรุณาของพระโพธิสัตว์
ทรงย้ำเตือนให้ยึดถือพระไตรสรณาคมน์
ต้องปฏิบัติตนอยู่ในมนุษยธรรม
ทำตนเป็นตัวอย่างเพื่อให้สาธุชนรุ่นหลังได้รับรู้เป็นแบบอย่าง
และเจริญรอยตาม
สาธุชนผู้ปฏิบัติตามพระพุทธองค์และพระธรรม
ยิ่งต้องมีความเมตตากรุณาจิตและโพธิจิตเพื่อโปรดสัตว์
รักษาพระธรรมยิ่งกว่าชีวิตและเผื่อแผ่ทั่วไปไม่มีประมาณ

...พระโพธิสัตว์เล็งเห็นว่าชาวโลกถือเอาความรวย,
มีชื่อเสียง, ศักดินา เป็นที่นิยมศรัทธา อันเป็นการเพิ่มพูนความทุกข์
พระองค์จึงเตือนจิตให้มนุษย์ จงผ่อนใจในทางโลก
โน้มน้าวจิตใจมาในทางมรรคผล เมื่อจิตว่างแล้ว
พระสัทธรรมอันพิสุทธิ์ก็จะเจริญขึ้น

...ทุกคนที่ปฏิบัติสามารถรู้ได้เห็นได้ และบรรลุสู่พระพุทธภูมิได้โดยเสมอกัน
ผู้ที่ทำความดีย่อมได้รับการชมเชย ผู้ทำบาปจะต้องสำนึกและขอขมาโทษ
...ไม่ว่านักปราชญ์หรือผู้โง่เขลา เบาปัญญา
คนหรือสัตว์ ล้วนสามารถหลุดพ้นได้ ถ้าเขาเหล่านั้นปฏิบัติธรรมด้วยความสัจ
ผู้ปฏิบัติต้องถือพระสัทธรรมเป็นสูญ ไม่ข้องแวะ
ไม่ติดในรูป ไม่ยึดในจิต ถือเอาสัจธรรมเป็นใหญ่
และต้องละความวิตกกังวล กำจัดความโกรธ
ความโลภ ความหลง โดยใช้หลักแห่งปัญญาดับกิเลสให้จิตสงบ
เป็นอยู่ในโลกนี้โดยสันติสุข

ความศรัทธาจริงอันต่อเนื่องกัน จิตต้องตรงกับพระธรรม
ห้ามมิให้มีความคิดทางโลกเกิดขึ้นโดยเด็ดขาด
ทั้งนี้ เนื่องจากว่าหากปล่อยให้ความคิดทางโลก เกิดขึ้นในจิต กาย ใจ
ก็จะไม่บริสุทธิ์ ทำให้เกิดการขัดแย้งกับพระธรรม ไม่อาจจะพบความสันติสุขได้
ความสะอาดจิตสะอาดสดใสไร้ราคะ
ผู้ปฏิบัติธรรมต้องมีจิตใจที่เด็ดเดี่ยว ไม่หวั่นไหวต่อการก่อกวนของเหล่ามาร(กามกิเลส)
หากสามารถตั้งจิตข่มจิตสำรวมกาย วาจา และจิต ละทิ้งโลกาวิสัยทั้งหมดก็จะเข้าถึงพุทธสภาวะที่มีอยู่เดิม

.. ถ้าทำให้จิตมีความสงบนิ่งอยู่ทุกขณะ ไม่ว่าจะยืน เดิน นั่ง นอน
ก็จะมีความสำเร็จในธรรมโดยมิรู้ตัว
..พระพุทธเจ้าทุกพระองค์ รวมทั้งพระโพธิสัตว์เจ้าได้หลุดพ้น
ในขณะที่อยู่ในโลกอันมากล้นไปด้วยกิเลสนี้
เป็นโลกนาถ มีความเป็นอิสระ
...มีกุศลจิตสะอาดบริสุทธิ์ ไม่มัวหมอง มีรัศมีสว่างรอบกาย
และสามารถร่วมกับดินฟ้าเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน
รักษาความมีกุศลจิต อย่าทำลายตนเอง อย่าหลงผิดเป็นชอบ
สิ่งสำคัญ...ต้องรักษาจิตให้บริสุทธิ์

ผู้มีความกรุณา ผู้ปลดปล่อยทุกข์ เป็นผู้มีจิตในทางธรรม
ดำรงมรรคมั่นคง มีสติปัญญาเฉียบแหลมยิ่งใหญ่
...เมื่อจิตมีความสงบก็สามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งชั่วร้ายให้กลับกลายเป็นดี
กระทำตามโอวาท อย่ามีจิตหลงผิด
การเน้นปฏิบัติอนัตตธรรม (อนัตตธรรม = ธรรมชาติที่เป็นความไม่มีตัวตน) มองเห็นสรรพธรรมเป็นสูญ (สูญ = สูญตา = ความว่าง)
มองความรุ่งเรืองแห่งลาภยศ สรรเสริญเป็นสูญ
มองให้เห็นเป็นเงาลวง ทำจิตใจร่างกายให้หมดจด
พุทธธรรมมีความเสมอภาค อีกทั้งยังอำนวยประโยชน์สุขแก่สัตว์โลก
ผู้ที่มีปัจจัยแห่งบุญย่อมได้รับความสุข

...ความคิดคำนึงเกิดมาแต่จิต จิตเป็นใหญ่ จิตเป็นประธานแห่งบุญและบาป
ผู้ปฏิบัติต้องกำจัดความคิดอันเป็นอกุศล ความคิดฟุ้งซ่าน
ระงับความวิตกกังวล เพียรพยายามเสาะหาสัจธรรม
ชำระล้างอายตนะภายในให้สะอาดพิสุทธิ์ ละความห่วงใยใดๆให้สิ้นเชิง
ความมีอิสระทันที ผู้ปฏิบัติไม่มีเวลาใดที่ไม่เป็นอิสระคือมีอิสระทุกเมื่อ
การปฏิบัติกระทั่งสำเร็จวิชชาธรรมกาย มีอาสน์ดอกบัวรองรับ
โดยปกติแล้วผู้ที่มีจิตว่างก็จะมีความสะอาดทั้งกายและจิต
เมื่อลงมือปฏิบัติแล้วก็สามารถบรรลุมรรคผลได้ และก็จะตั้งอยู่เช่นนั้น ไม่มีวันเสื่อมถอย

การเกิดความคิดปฎิบัติธรรมสามารถบันดาลให้เทพเจ้ามาปกปักรักษา
ผู้ปฏิบัติจะต้องสร้างสมบุญบารมีเพื่อเป็นพื้นฐานในการบรรลุสู่มหามรรค (มรรคผล-นิพพาน)
ผู้ปฏิบัติจะต้องยืนให้มั่นตั้งใจปฏิบัติ
ไม่ลุ่มหลงด้วยพวกเดียรถี มีความแน่วแน่ มีสมาธิ มีความสงบ
มีความบริสุทธิ์อันยิ่งใหญ่สามารถข้ามพ้นสังสารวัฏได้
พระสัทธรรมอันไพศาล สามารถระงับความเกิดดับแห่งกิเลสได้
ภัยพิบัติต่างๆไม่แผ้วพาน ทุกคนสามารถสำเร็จเป็นพุทธะได้เหมือนกัน

...กำจัดความหลงผิด ความเห็นแก่ตัว ปล่อยวางปัจจัยทางโลก
เมื่อปฏิบัติจิตให้มีสภาพเหมือนอากาศอันโปร่งใส
ไร้ละอองธุลีแม้แต่น้อย ก็จะได้ไปเกิดในสวรรค์ชั้นพรหมได้
เมื่อปฏิบัติธรรมเข้าถึงความสมบูรณ์แห่งสภาวะเดิมแล้ว
จะมีความสว่างปรากฏในกายของตน
ความโกรธ ดุ สุรเสียงที่เปล่งออกมาดุจเสียงคำรามของฟ้า กระหึ่มไปทั่วสารทิศ

...ธรรมเหมือนดังฟ้าร้องคำรามไปทุกสารทิศ
เป็นเสียงแห่งพรหมเมื่อเหล่ามารได้ยินศัพท์สำเนียงนี้ ก็จะเกิดความสะดุ้งกลัว

การกระทำดี สามารถทำลายความกังวลแห่งภยันตรายได้
ธรรมะเป็นสิ่งลึกซึ้ง เข้าใจยาก
และมีความศักดิ์สิทธิ์ไม่สามารถประมาณ หรือคาดคิดได้ เป็นประโยชน์ที่ไม่มีสิ่งใดทัดเทียม
...ผู้ปฏิบัติได้เช่นนี้ ย่อมบรรลุสู่ภูมิแห่งพุทธ

การชักชวนตามพระศาสนา ทุกสรรพสิ่งให้ดำเนินไปตามธรรมชาติ
...ทุกสิ่งปล่อยให้ดำเนินไปตามเหตุปัจจัยปรุงแต่ง อย่าฝืนกระทำตามใจชอบ

เป็นมหาสติ มีจิตใจมั่นคงสามารถเข้าสู่มหาปัญญา
..ผู้ปฏิบัติธรรม มีความสว่างแห่งสติปัญญาอยู่
ถ้าใช้จิตนี้เป็นฐานใช้ธรรมให้เป็นประโยชน์ ก็จะได้รับฐานธาตุที่สดชื่น
แต่หากไม่มีจิตใจมั่นคงกำจัดกิเลสในตนไม่หมด
ก็ไม่มีทางที่จะให้ความว่างแห่งสติปัญญาที่มีอยู่ดั้งเดิมปรากฏออกมาได้เลย.
ความผ่านธรรมไปถึงธรรมราชา มีความอิสระในธรรม
การได้พระธรรมกายอันบริสุทธิ์ ได้ดวงแก้วแห่งพระรัตนะ

ผู้ที่มีธรรม ตั้งอยู่ในขันติธรรม
ผู้บรรลุธรรม มีความสุขอันแท้จริงยากจะบรรยาย
เป็นการอนุโมทนาตามเหตุตามปัจจัย
...ความสุขที่แท้จริง จะต้องได้จากการปฏิบัติที่ยากลำบาก
ถ้าสามารถอดทนต่อความยากลำบากก็จะเข้าถึงความสุขอันยิ่งได้
จะต้องมีความรู้ด้วยตนเอง ผู้จะบรรลุธรรมหากสามารถละการยึดเกี่ยวเข้าถึงสภาวะดั้งเดิม
ก็จะพบพระพุทธเจ้าได้ทุกพระองค์

การประกอบพิธีตามปรารถนา ประกอบพิธีกรรมไม่ละจากตัวตน

การประกอบธรรม โดยปราศจากความคิดคำนึงมีความเป็นอิสระสูง
ผู้ปฏิบัติเพียงแต่มีความมุ่งมั่น มีความเพียรพยายามอย่างต่อเนื่อง
มีจิตอันเป็นหนึ่งเดียว ก็จะได้เห็นองค์พระโพธิสัตว์
ความเป็นมหามงคลอันสูงสุด สามารถอำนวยประโยชน์
และคุ้มครองสรรพสัตว์โดยไม่ละทิ้ง
น้ำอมฤตทานสามารถอำนวยประโยชน์แก่สัตว์โลกทั้งปวง
การตรัสรู้ธรรม ตรัสรู้ถึงภูมิจิต ผู้ที่ปฏิบัติจะต้องมีความวิริยะพากเพียรอย่างแรงกล้า
ปฏิบัติทุกวันทุกคืนเสมอต้นเสมอปลายไม่ท้อถอย
เป็นการรู้ในธรรม รู้ในจิต ผู้ปฏิบัติจะต้องถือ "ตัวเขา-ตัวเรา"
เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ไม่เพียงแต่ไม่เห็นลักษณะตัวเขาตัวเรา
แม้สรรพสัตว์ในทุคติ ก็ต้องถือว่าเท่าเทียมกับเรา
มหากรุณา ให้ผู้ปฏิบัติต้องเจริญเมตตากรุณาจิต
เพื่อให้สรรพสัตว์เข้าถึงโพธิมรรค

...รักในตนเองเท่าใด ก็ให้รักผู้อื่นเท่านั้น
นักปราชญ์ผู้รักษาตนเองได้ มีมหากรุณาจิต
...ผู้ปฏิบัติจะต้องเคารพนักปราชญ์ เห็นผู้ทำดีจะต้องช่วยกันรักษา
ผู้ที่เกิดความท้อถอยก็ต้องส่งเสริมให้กำลังใจ
ความคมของวัชระ ให้คนเรามีความมั่นคงในการปฏิบัติธรรม
สุรเสียงก้องไปสิบทิศ เป็นสุรเสียงแห่งความปิติยินดี
ความสำเร็จผล มงคล นิพพาน ระงับภัยเพิ่มพูลประโยชน์
พระสัทธรรมไม่เกิดไม่ดับ เป็นสภาวะอันสงบมาแต่เดิม

ความสำเร็จในธรรมทั้งหลาย เข้าถึงพระวิสุทธิมรรคปราศจากขอบเขตอันจำกัด
สรรพสัตว์เพียงแต่ละวางจากลาภยศชื่อเสียง ก็จะเข้าถึงความหลุดพ้นได้
ผู้ปฏิบัติถ้าเห็นแจ้งในพระสัจธรรมและความหลอกลวง(ไม่แท้) ก็จะสำเร็จได้ง่าย
ความไพศาลของพระพุทธธรรม ผู้ใดน้อมนำไปปฏิบัติจะสำเร็จในพระพุทธผล
ทวยเทพเจ้าต่างได้รับความสำเร็จอันเป็นความว่างเปล่า (สุญญตาธรรม)
ความสำเร็จด้วยความรัก ความเมตตากรุณา การปกปักษ์รักษา
แสดงถึงความเมตตากรุณาของพระโพธิสัตว์
พระโพธิสัตว์มุ่งเน้นให้คนปฏิบัติธรรม อีกทั้งยังเปิดเผยหัวใจอันลึกซึ้งของมหามรรคนี้

เป็นการแสดงความรักของพระโพธิสัตว์ต่อหมู่ชน
คนเรานั้นมีโรคทางจิตเป็นภัยคุกคาม
พระธรรมโอสถเท่านั้นที่สามารถรักษาให้หายได้
สัตว์ทุกประเภทมีความเสมอภาคเท่าเทียมกัน
สามารถบรรลุพระสัมมาสัมโพธิได้เหมือนกัน
สรรพสัตว์มีโอกาสร่วมรับความสุขสบายทั่วถึงกัน
บุคคลมีขันติธรรมก็จะเข้าถึงธรรมได้ด้วยดี สามารถสำเร็จพระสัมมาสัมโพธิญาณได้ไม่จำกัด

(ต่อเนื่องกับบทก่อน) ความเมตตาอันสูงสุด การใช้วชิรธรรมจักร ปราบเหล่ามารศัตรูได้รับความสำเร็จ สรรพสัตว์ทั้งหลายล้วนสำเร็จในความบริสุทธิ์ได้
จึงไม่ควรประกอบอกุศลกรรมทั้งหลาย
พุทธธรรมเป็นธรรมที่ไม่มีขอบเขต
จะต้องปฏิบัติเพื่อได้รับความสุขร่วมกัน
ย้ำเตือนให้ผู้ปฏิบัติจะต้องประกอบด้วยสติปัญญาเพื่อการหลุดพ้น
ละจากกิเลส

ผู้ปฏิบัติไม่ยึดในทางใดทางหนึ่ง
ปฏิบัติโดยการพิจารณา พร้อมทั้งมีหิริโอตตัปปะ
..มรรคผลนั้นสำเร็จได้ด้วยตนเอง สำเร็จได้ด้วยการพิจารณา
ในทุกขณะจะต้องพิจารณาจิตของตน รักษาไว้ในทุกเหตุปัจจัยไม่ให้วิตกจิตเกิดขึ้นได้
รักษาไว้ด้วยความเป็นภัทร (ภัทร = เจริญ,ประเสริฐ)
เถระเพ่งโดยอิสระ
เป็นที่รักของผู้เจริญ เป็นที่รักของพระอริยะ
การปฏิบัติให้ถือเอาสัมมาจิต และความมีสัจเป็นหลัก
คุณธรรมจะสำเร็จได้ ด้วยสภาวะแห่งเมตตาธรรม
หากจิตตั้งอยู่ในอกุศลก็ย่อมเป็นการยากที่จะสำเร็จพระอนุตตรธรรม

พระคาถาทั้งหมดแห่งมหากรุณาธารณีสูตรมาไว้ในประโยคนี้
มีนัยบ่งบอกถึงความเมตตากรุณาของพระโพธิสัตว์
เพื่อโปรดเหล่าสรรพสัตว์ทั้งปวงให้ได้รับหิตานุหิตประโยขน์ มีพระสัมมาสัมโพธิเป็นหลักชัย
เน้นย้ำให้พยายามควบคุมกายใจไม่ให้ลื่นไหลไปตามอารมณ์ที่มากระทบ
โน้มนำเอาฌานสมาธิเพ่งการเกิดการดับ
เป็นการสาธยายมนต์สรรเสริญพระอริยะ และกล่าวย้ำถึงการปฏิบัติธรรม
ต้องละความเป็นตัวตน, บุคคล, เรา-เขา จึงสามารถไม่ให้เกิดความคิดนึกอันเป็นบ่อเกิดแห่งทุกข์ได้

...ความนึกคิดติดยึดไม่เกิด ความเข้าใจถึงธรรมก็จะเป็นที่หวังได้
พระสัทธรรมไม่มีความสิ้นสุด บรรดาผู้ปฏิบัติธรรมย่อมมีความบริสุทธิ์เป็นเครื่องอยู่ นำทางสู่แดนสุขาวดี
...มีการเกิดย่อมต้องมีการตาย มีความชนะย่อมต้องมีความพ่ายแพ้...
แต่ชาวโลกผู้ตกอยู่ภายใต้อวิชชากลับยินดีต่อการเกิดเกลียดชังความตาย ท้ายที่สุดก็ต้องตายอยู่นั่นเอง
ฉะนั้นหากต้องการรอดพ้นจากความตาย จะต้องค้นหาความเป็นในความตายให้ได้เสียก่อน

ผู้ปฏิบัติต้องสำรวมตาเห็นรูป ไม่ปรุงแต่งไปตามรูปที่มองเห็น
สำรวมหูฟังเสียง ไม่ปรุงแต่งไปตามเสียงที่ได้ยิน
สำรวมจมูกดมกลิ่น ไม่ปรุงแต่งไปตามกลิ่นที่จมูกดม
สำรวมลิ้นรับรส ไม่ปรุงแต่งไปตามรสที่ลิ้นรับ
สำรวมกายถูกต้องสัมผัส ไม่ปรุงแต่งไปตามที่ร่างกายถูกต้องสัมผัส

สุดท้ายสำรวมใจรับรู้อารมณ์ ไม่ปรุงแต่งให้เกิดอารมณ์ใดๆที่ใจรับรู้
รวมเรียกว่าสำรวมอินทรีย์ ๖ อันมี ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ บรรลุเป็นโพธิสัตว์อันบริสุทธิ์

...จงเว้นจากการทำบาป เร่งบำเพ็ญสรรพกุศล ชำระจิตให้สะอาดหมดจด...
นี่คือพระธรรมของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย
ธรรมเหล่าใดจะสำเร็จได้ด้วยอาศัยใจเป็นประธาน

บทสวดมนต์

戒定讚 ไก ติน จั้ง
(บทศีลสมาธิสรรเสริญ)

戒 定 真 香
ไกตินจินเซียง
ศีลาจารและสมาธิ คือเครื่องสุคนธ์ของหอมที่แท้จริง

焚 起 衝 天 上
ฟัมคีชงเทียนเซียง
เผาไหม้พวยพุ่งสู่สวรรค์เบื้องบน

弟 子 虔 誠
ตีจือคินเซง
ซึ่งสานุศิษย์ขอน้อมถวายด้วยความเคารพเป็นที่สุด

爇 在 金 爐 放
อีไจกิมลูฟัง
อันได้เผาร้อนอยู่ในกระถางทองคำนี้

頃 刻 紛 紜
คินขากฟุนวัน
ณ ชั่วขณะเดียวก็เกิดมีจำนวนมากมาย

即 遍 滿 十 方
เจียกเพียนมุนสิบฟัง
เต็มเปี่ยมไปทั่วในทศทิศ

昔 日 耶 輸
สิดยือแยชี
(ประดุจ)พระนางยโสธราในอดีต

免 難 消 災 障
เมียงนันเซียวไจเจียง
ที่พ้นจากความทุกข์ยากแลขจัดสิ้นซึ่งภยันตรายและอุปสรรคทั้งปวง (จากการถวายเครื่องหอมชนิดนี้)

南 無 香 雲 蓋 菩 薩 摩 訶 薩
นำมอเซียงยงไกผู่สักมอ ฮอสัก
ขอนอบน้อมต่อพระโพธิสัตว์มหาสัตว์(ผู้อยู่ใต้)ควันแห่งเครื่องหอมอันประดุจร่มฉัตรนี้
fficeffice" />>>
>>
此食色香味
ฉื่อ เสก เซียง เฮียงมี
(บทอธิษฐานถวายพุทธบูชา)

此 食 色 香 味
ชื่อเสกเซกเซียงมี
อันรูปพรรณกลิ่นและรสชาดของเครื่องบริโภคอันดีเลิศนี้

上 供 十 方 佛
เสียงกงสิบฟังฟู
ขอน้อมถวายแด่พระพุทธเจ้าทั้งทศทิศในเบื้องต้น

中 奉 諸 賢 聖
จงฮงจูเฮี้ยงเซง
บรรดาพระอริยเจ้าทั้งหลายในเบื้องกลาง

下 及 六 道 品
ฮากิบลิวเตาพิน
และสรรพสัตว์ในภูมิทั้ง ๖ เป็นเบื้องสุดท้าย

等 施 無 差 別
ตังซีบูชาเปียก
โดยให้เป็นทานที่มิแตกต่างกัน

隨 願 皆 飽 滿
ซุยยงไกเปามุน
ให้อิ่มหนำสราญอนุโลมสมดั่งประสงค์

令 今 施 者 得
เลงกิมซีแจเต็ก
ยังให้ผู้บริจาคทานนี้ได้บรรลุ

無 量 波 羅 密
บูเลียนปอลอมิก
ในบารมีจำนวนอเนกอนันต์

三 德 六 味
ซำเต็กลิวมี
ทั้งคุณธรรม ๓ ประการ (บริสุทธิคุณ ปัญญาธิคุณ กรุณาธิคุณ) (ขอน้อมถวายอาหารที่ประกอบด้วย) รสชาดทั้ง ๖
ชนิด(คือ ขม เปรี้ยว หวาน เผ็ด เค็ม ฝาด)

供 佛 及 僧
กงฟูกิบเจง
แด่พระพุทธเจ้าพร้อมด้วยหมู่สงฆ์

法 界 有 情
ฝับไกเยาเชง
และสรรพชีวิตในธรรมธาตุ

普 同 供 養
โพวทงกงเอียง
ให้ล้วนได้รับการสักการะและเลี้ยงดูโดยทั่วถึงเสมอกันเทอญกุย อี กวน อิม จั้ง
(บทอวโลกิเตศวรสรณคมสรรเสริญ)

稽 首 皈 依 觀 世 音 菩 薩
ไคซาวกุยอีกวนซืออิมผู่สัก
ขอน้อมเศียรนมัสการต่อพระอวโลกิเตศวรโพธิสัตว์เจ้าเป็นที่พึ่ง

誓 願 弘 深
ซือยงฮงชิม
พระผู้มีพระปฏิญาณและพระปณิธานล้ำลึกไพศาล

廣 度 衆 生 出 迷 津
กวงตูจงเซงชูมีจิน
พระองค์โปรดสรรพสัตว์ให้พ้นจากความลุ่มหลงมัวเมาจำนวนมากมาย

免 見 閻 君
เมียนเกียนงิมกิน
ให้มิต้องประสบกับท้าวยมราช

普 陀 洛 伽
โพวทอลอแค
ภูเขาโปตละ

南 海 觀 世 音
นำไฮกวนซืออิม
(อันเป็นที่สถิตของ)พระอวโลกิเตศวรแห่งอาณาจักรทะเลใต้

隨 緣 應 靡 不 周 悉 願 人 倫
สุยยงยินมีปุกเจาเสิดยงเลินลุน
พระองค์ทรงบันดาลให้ความปรารถนาของชาวโลกสัมฤทธิ์ผลตามบุญปัจจัยเหตุอันควร

若 人 皈 依 觀 世 音 菩 薩
หยกเลินกุยอีกวนซืออิมผู่สัก
หากแม้นมีมนุษย์ผู้ใดน้อมพระอวโลกิเตศวรโพธิสัตว์เจ้าเป็นที่พึ่งแล้วไซร้

早 出 迷 津
เจาชูมีจิน
ก็ย่อมจักหลุดพ้นจากโมหะลุ่มหลงได้โดยรวดเร็ว
>>
ยง เซียว ซำ เจียง กี๋
(บทอธิษฐาน)

願 消 三 障 諸 煩 惱
ยงเซียวซำเจียงจูฟันเนา
ขออุปสรรค ๓ ประการและกิเลสเครื่องเศร้าหมองทั้งปวงจงมลายสิ้น

願 得 智 慧 證 明 了
ยงเต็กตีฟุยจินเมงเลียว
ขอบรรลุในปัญญาญาณได้เข้าถึงซึ่งความรู้แจ้ง

普 願 罪 障 悉 消 除
โพวยงจุยเจียงเสกเซียวชี
ขอบรรดาบาปโทษและอุปสรรคทั้งมวลจงมลายสิ้น

世 世 常 行 菩 薩 道
ซือซือเชียงฮังผู่สักเตา
ขอจงได้ดำเนินปฏิปทาตามแนวทางของพระโพธิสัตว์ทุกชาติไปเทอญ
>>
三皈依讚
ซา กุย อี จั้ง
(บทไตรสรณคมสรรเสริญ)

稽 首 皈 依 佛
ไคซากุยอีฟู
ขอน้อมพระพุทธเจ้าเป็นที่พึ่ง

三 界 無 來 去
ซำไกบูไลคี
ผู้มิเสด็จไปและมิได้เสด็จมาจากโลกทั้ง ๓

三 乘 果 五 位 修
ซำเซงกัวอูไวเซา
ทรงบรรลุในผลแห่งตรียานและทรงบำเพ็ญในสถานะทั้ง ๕

三 圓 滿 佛
ซำยงมุนฟู
พระพุทธเจ้าผู้ทรงสมบูรณ์พร้อมในสิ่ง ๓ ประการ


三 十 二 相
ซำสิบอือเซียง
และพระพุทธลักษณะมหาบุรุษอันประเสริฐ ๓๒ประการ

紫 磨 金 容
จีมอกิมยง
ทรงมีรังสีเปล่งจากพระ พักตร์อันประดุจทองคำ

八 十 種 隨 形 好
ปาสิบจงสุยเฮงเฮา
พระอนุพยัญชนะที่วิเศษ ๘๐ ประการ

世 間 無
ซือเกียนบู
อันหาไม่มีในจักรวาล

巍 巍 萬 德 佛 陀 耶
ไวไวบวงเต็กฟูทอแย
(ขอนมัสการ)พระพุทธเจ้าผู้มีพระคุณธรรมหมื่นประการอันเลิศล้ำ

稽 首 皈 依 法
ไคซาวกุยอีฝับ
ขอน้อมพระธรรมเจ้าเป็นที่พึ่ง

七 卷 妙 蓮 華
ชีคินเมียวเลียนฟา
อันมีคัมภีร์สัทธรรมปุณฑริกสูตร ทั้ง ๗ปกรณ์

金 剛 經 般 若 經
กิมกังเกงปอแยเกง
คัมภีร์วัชรสูตร ปรัชญาสูตร

六 百 卷 經
ลิวปักคินเกง
ซึ่งเป็นคัมภีร์พระสูตร ๖๐๐ ปกรณ์

若 人 持 誦
หยกเลินชีสง
หากแม้นมีผู้ยึดถือสาธยาย

有 大 功 能
เยาตากงเนง
จักยังให้เกิดมีคุณานุประโยชน์มหาศาล

安 養 國 極 樂 界
ออนเอียงกวดเกกลกไก
ยังให้สู่ดินแดนที่สงบสุขคือสุขาวดีโลกธาตุได้

禮 金 容
ลีกิมยง
เพื่อนมัสการต่อเบื้องพระพุทธพักตร์นั่นแล

浩 浩 三 乘 達 摩 耶
เฮาเฮาวำเซงตะมอแย
(ขอนมัสการ)พระธรรมเจ้าแห่งยานทั้ง ๓ อันไพศาลไม่มีประมาณ

稽 首 皈 依 僧
ไคซาวกุยอีเจง
ขอน้อมพระสงฆเจ้าเป็นที่พึ่ง

三 藏 往 西 行
ซำจั้งวังซีฮัง
ด้วยพระตรีปิฏกธราจารย์ได้จาริกไปยังดินแดนตะวันตก

佛 國 裡 取 眞 經
ฟูกวดลีซูจินเกง
ณ พุทธชมพูทวีปเพื่อคัดเลือกพระสัตยคัมภีร์

早 回 程 僧
เจาฮุยหางเจง
แล้วพระสงฆ์ผู้เร่งรีบเดินทางกลับ

回 來 東 土
ฮุยไลตงทู
กลับสู่ดินแดนตะวันออก

拔 救 衆 生
ปัด กิวจงเซง
เพื่อฉุดช่วยสรรพสัตว์ทั้งปวง

秋 禪 師 錫 解 虎
ซิงเซียมซือเซียะไกฟู
(ประดุจ)พระอรหันต์ในกาลก่อนที่ถือไม้ขักขระบำราบพยัคฆ์ร้าย

鉢 降 龍
ปอกังลง
และถือบาตรสยบพญามังกร

溶 溶 水 月 僧 伽 耶
ยงยงซุยแยเจงแคแย
(ขอนมัสการ)พระสงฆเจ้าผู้ประดุจแสงจันทร์ที่สาดส่องต้องผืนน้ำอันเวิ้งว้างไม่มีประมาณ

เอียง กี จั้ง
(บทเอียงกีสรรเสริญ)

楊 枝 淨 水
เอียงกีเจงซุย
วารีบริสุทธิ์จากกิ่งไม้หลิว

遍 洒 三 千
เพียนไซซำเชียน
ประพรมไปทั่วในตรีสหัส(โลกธาตุ)

性 空 八 德 利 人 天
เซงคงปาเต็กลีเลินเทียน
ด้วยมีสภาวะเป็นศูนยตา (ทำให้วารีที่ประกอบด้วย) คุณธรรมทั้ง ๘ประการยังประโยชน์แก่เหล่ามนุษย์และเทพยดา(ได้อย่างทั่วถึง)

福 壽 廣 增 延
ฟุกเซากวงจังเอียง
ยังให้วาสนาและอายุขัยวัฒนายืนนาน

滅 罪 除 愆
มิกจุยชีคิน
ดับสิ้นซึ่งบาปโทษทั้งปวง

火 燄 化 紅 蓮
ฟองิมฟาฮงเลียน
ให้เปลวเพลิงกลับกลายเป็นปัทมา(ดอกบัวแดง)

南 無 清 淨 會 菩 薩 摩 訶 薩
นำมอเชงเจงฟุยผู่สักมอฮอสัก
ขอนอบน้อมต่อพระโพธิสัตว์มหาสัตว์ผู้ชุมนุมอยู่ในธรรมสันนิบาตที่บริสุทธิ์